Ἑαρινὰ ἔψιλον

«Ναυτίλος»: ἑαρινὰ ἔψιλον
Στάθης Σ., ἐφημερίδα «Ἐλευθεροτυπία», 4/4/2009

[…] κι ἐσὺ γλιστρᾶς τὸ δάκτυλο στὸ τζάμι, ἕνα ἧτα κι ἕνα χὼ

ἀλήθεια, γράφουμε τὰ γράμματα ἤ τὰ ζωγραφίζουμε;
εἶναι ὄμορφα τὰ γράμματα τὰ ἑλληνικά
καὶ τὰ λατινικὰ

τρέχει τὸ χέρι σου καθὼς παρατάσσεις σὲ λέξεις καὶ κενά ἀνάμεσά τους, καθὼς τὰ στολίζεις μὲ ἀραβουργήματα, οὐρίτσες, καμπυλωτές, τεθλασμένες, κλίσεις κομψές, νὰ γέρνουν λίγο, πλάγια, ὅπως τὰ ἑλληνιστικὰ ἀγάλματα ἢ ὅπως

ἔγερνε τὸ λαιμό του ὁ Ἀλέξανδρος μὲ χάρη (ἢ ἀρρώστια) ὄπερ κι ἔγινε μόδα ποὺ τὴ στερέωσαν οἱ γλύπτες στὸν αἰώνα τὸν ἅπαντα ἢ ἔστω τὸν τρέχοντα

κι ὕστερα βάζεις τὶς λέξεις χωρὶς κενὰ ἀνάμεσά τους με κεφαλαῖα -εἶναι κάπως πιὸ ἀγέρωχα- καὶ σχηματίζεις μιὰ φράση σχεδόν ἀκατάληπτη

ὅπως στὶς ἀρχαῖες ἐπιγραφές, ποὺ ὄχι μόνον σὲ μπερδεύει ἡ ὀρθογραφία, ἡ γραμματική, ἡ σύνταξη, ἀλλὰ ἔτσι ἑνωμένες καθὼς εἶναι μεταξύ τους οἱ λέξεις καὶ οἱ προτάσεις, δὲν πιάνεις μία, μόνον κάτι θραύσματα ἐννοεῖς, καὶ τὰ παρατᾶς, Graecum est non legitur, ἑλληνικὰ εἶναι, δὲν διαβάζονται

it’s Greek to me χαριτολογεῖς
κινέζικα, συμπληρώνεις κι ἀφοῦ φχαριστηθεῖς μὲ ὅλα τὰ πρόχειρα λογοπαίγνια ποὺ διαθέτεις, κάθεσαι νὰ γράψεις
τὴν ἴδια φράση βουστροφηδόν -πλάκα ἔχει
καὶ πλέον ἔξω ἔχει φύγει γιὰ ἀλλοῦ ἡ βροχή…